ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΙΤΗ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ ΙΩΝΑ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΕΙΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017

Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι μπορεί να γίνει κάποιος μοναχός από τα 18 μέχρι τα 90.  Όλοι εμείς που γίναμε μοναχοί αμαρτωλοί είμαστε. Πάρ’ το είδηση. Εγώ ξέρω ότι, 12 χρονών είπα στο γέροντα μου θέλω να γίνω μοναχός και στη μάνα μου είπα 6 χρονών ότι θα γίνω μοναχός. Αλλά δεν έγινα ακόμη μοναχός και προσπαθώ να γίνω μοναχός.

Πρέπει να αποφεύγεις την παρατηρητικότητα, να μην παρατηρείς τους άλλους. Αλλά έστω το να μην έρθει η κρίση, κατάκριση στο μυαλό, είναι των τελείων ανθρώπων. Αλλά άμα έρθει η κατάκριση στο μυαλό, τουλάχιστον μην το πεις. Μην το κάνεις καταλαλιά. Μην το πεις στον άλλον. Κράτησε το για τον εαυτό σου. Διότι ο άλλος μπορεί να έχει ένα καλό λογισμό για τον αδερφό. Εδώ στο Άγιο Όρος έλεγαν: «Μην πεις τίποτα και χαλάσεις το λογισμό του αδερφού». Είναι μεγάλη αμαρτία το να χαλούμε το λογισμό του αδερφού μας. Αφού εγώ έχω καλό λογισμό για τον αδερφό μου –  ότι είναι αγωνιστής, ότι έχει τις ασκήσεις του, κάνει τις προσευχές του, τις νηστείες του, τις μετάνοιες του-, γιατί εσύ έρχεσαι να μου πεις «α», το τόσο δα να μου χαλάσεις το λογισμό;

Ο λογισμός χαλάει πάρα πολύ εύκολα και γι’ αυτό πρέπει να τον φυλάμε πάρα πολύ. Πάρα πολύ πρέπει να τον φυλάμε. Κάθε πρωί που ξυπνάμε, πρέπει να στραβώνουμε εδώ το κεφάλι μας (σταυρώνει το μέτωπο, δεξιά το κρόταφο και αριστερά το κρόταφο) και να λέμε : «Κύριε δώσε μου καλούς λογισμούς. Δώσε μου αγαθούς λογισμούς και φύλαξε το νου μου καθαρό, για να μπορώ να έχω νουν Χριστού».

Για την ελευθερία των λογισμών. Γιατί εδώ δε βλέπω έτσι να βάζω λογισμούς αισχρούς, υπηρεφάνους, κατακρίσεως, θέλω έτσι μία ελευθερία λογισμών. Ρώτησαν κάποτε έναν γέροντα εδώ στο Άγιον Όρος : «Γιατί κάθεσαι εδώ γέροντα; Για να έχω ελευθερία λογισμών». Στη πόλη κάτι θα δεις, κάτι θα ακούσεις, κάτι θα ευφρανθείς, δεν μπορείς να «χεις καθαρόν λογισμόν. Εγώ είμαι 75 χρονών, υποσιτίζομαι 57 χρόνια, έχω πλήρη νέκρωση σαρκική, κι όμως όταν δω γυναίκα έρχονται λογισμοί. Είναι γυναίκα. Είναι όμορφη. Είναι άσχημη. Είναι γλωσσού. Έχει καλούς τρόπους. Ωραία θα ήτανε να είμαστε μαζί παρέα.(χαμογελάει ο γέροντας)

Η πρώτη πτώση του Αδάμ, η οποία δεν φαίνεται, δεν φαίνεται, ήτανε εσωτερική πτώση, διότι όλα τα ζώα είχανε κάποιο σύντροφο και ο Αδάμ δεν είχε κανέναν σύντροφο και δεν άντεχε την μοναξιά. Μοναχός επλάσθει ο Αδάμ. εν επλάσθει παντρεμένος, για αυτό και τον μοναχισμό τον έχουμε όλοι μέσα μας. Την παντρειά μπορεί να μην την έχουμε όλοι μέσα μας. Άρχισε λοιπόν να κάνει τους συλλογισμούς αυτούς ο Αδάμ, ότι εγώ είμαι μόνος, δεν τους είπε βέβαια στο Θεό, αλλά, αλλά (κουνάει το κεφάλι) ο Θεός που γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων είπε μόνος Του: «Δεν είναι καλό πράγμα να είναι μόνος του ο Αδάμ και ύπνωσε τον Αδάμ και πήρε από την πλευρά του την Εύα, και απέκτησε συντροφιά ο Αδάμ και μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Καλύτερα να κάθομαι μόνος μου. Καλύτερα να είναι συντροφιά μου ο ίσκιος μου, παρά να είμαι με κακούς ανθρώπους. «Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.» (Ψαλ. 1,1) Συντροφιά θες;  Τον μπελά σου θα βρεις. Βλέπω ότι όταν διακονώ μόνος μου, όσο και να κουράζομαι, πόσο άνεση έχω. Άμ’ αν έρθει όμως κανένας δίπλα μου μπουρ, μπουρ, μπουρ… εθανάτωσε. Χάνω και την προσευχή. Χάνω τους καλούς λογισμούς και αρχίζω και εγώ να κάνω μπουρ, μπουρ, μπουρ. «..κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγὼ ἕως ἂν παρέλθω» (Ψαλ. 140,10), έλεγε ο Δαβίδ.

 Ο μοναχός πρέπει να ζει μόνος με τον μόνο Θεό και να μην ζητάμε συντροφιές και κουβέντες. Μόνος με τον μόνο Θεό. Είμαι αδύναμος, δεν μπορώ να ζήσω με τους άλλους, προτιμώ την ησυχία. Ο αββάς Ισαάκ λέει : «Ησυχία αρχή καθάρσεως». Λέει ακόμα ο αββάς Ισαάκ : «Το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος είναι η ησυχία». Δεν θα ακούγεται τίποτα. Μόνο η κόλασης θα έχει θόρυβο, γιατί θα βράζουν τα καζάνια και θα ακούγονται συνέχεια αναστεναγμοί : Ωωω! Ωωω! Ωοο! Στον παράδεισο ησυχία.

Ο φίλεργος άνθρωπος έχει μέσα του το δημιουργικό, να φτιάξει κάτι. Δεν τον καταλαμβάνει ποτέ ακηδία. Αν δεν είναι φίλεργος κάποιος, να κάνει κάτι, σίγουρα θα τον πλακώνει αυτή η ραθυμία. Αυτή η οκνηρία. Εγώ κάθε μέρα, ας είμαι τώρα τυφλός, είμαι ευχαριστημένος να περπατάω στους δρόμους, εδώ στους δρόμους, και να παίρνω πέτρες και να τις βάζω στην άκρια για να μην σκοντάφτουνε οι άνθρωποι, και είμαι ευχαριστημένος κι αυτό να το κάνω. Όταν δω πέτρα μέσα στο δρόμο την πιάνω, την βάζω στην άκρια. Αυτό το έκανε και ο γέροντας μου. ο άλλος που θα περάσει να μην σκοντάψει το πόδι του. Συνεχώς πρέπει ο άνθρωπος να δημιουργεί. Να γράφει. Να διαβάζει. Να σκουπίζει. Να βοηθάει σε όλα τα διακονήματα, σε όλες τις δουλειές. Έτσι κάθονται μόνο οι πεθαμένοι. (σταύρωσε τα χέρια του ο γέροντας παίρνοντας τη στάση που έχει ο πεθαμένος στο νεκροκρέβατο). Ο ζωντανός άνθρωπος δεν κάθεται έτσι. Μου είπαν πολλοί: «Δεν έχεις ησυχία» και τους απήντησα: «Όσο θα έχει το μάτι μου νερό και η κεφαλή τρίχα, θα εργάζομαι». Θα εργάζομαι. Ότι μπορώ θα κάνω. Ότι μπορώ θα κάνω. Θα σκοτώνω τις μύγες να μην πηγαίνουν στα φαγητά επάνω. Η πρώτη εντολή του Θεού μέσα στο Παράδεισο, στον Αδάμ, ήτανε : «Να εργάζεστε τον Παράδεισο», η πρώτη εντολή του Θεού. Και μετά ήτανε η εντολή της νηστείας, από όλα τα δένδρα να τρως από αυτό δεν θα φας. Αν του έλεγε ο Θεός δεν θα τρως από όλα τα δένδρα αλλά μόνο από αυτό, ήτανε δύσκολη, βαριά η εντολή. Αλλά ήτανε ελάχιστη η εντολή, ένα δένδρο του είπε να μην τρώει.

Ένας άνθρωπος στην Αθήνα ο οποίος μας δίνει τα λουλούδια κάθε χρόνο για την πανήγυρη των Αρχαγγέλων, της Παναγίας, για τον Επιτάφιο, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι «παντού βρήκανε καρκίνους στο σώμα του. Εγώ επί ένα μήνα κάθε μέρα έλεγα: «Παναγία μου, βοήθησε τον δούλου σου Παντελεήμων», και με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Γέροντα, έκανα εξετάσεις και δεν βρήκαν τίποτα». Με πήρε τηλέφωνο να με ευχαριστήσει, διότι στην μαγνητική που έκανε δεν έδειξε ότι έχει πουθενά καρκίνο.

Αν δεν έχεις αυτή την νοσταλγία, να δεις το πρόσωπο του Χριστού, δεν έχεις τίποτα μέσα σου. Όπως ένας που αγαπά μια κοπέλα νοσταλγεί να δει το πρόσωπό της, έτσι κι αυτός που έχει μέσα του τον Θείο Έρωτα, επιθυμεί σφόδρα, πολύ δυνατά, να δει το πρόσωπο του Χριστού μας. Αν δεν το ‘ χα αυτό, δεν έχω τίποτα. Δεν έχω τίποτα…

Αυτά δεν μπορούμε να τα πούμε έτσι με λέξεις. Παρά μόνο να τα νιώσει κανείς μέσα του. Αν δεν τα νιώσει μέσα του, δεν μπορεί να τα πει με λέξεις αυτά, δεν λέγονται.

Οι άνθρωποι που περιμένουνε με μαγικό τρόπο, να βρούνε την ανάπαυση αυτή την πνευματική, δεν έχουν καταλάβει ότι πρέπει να κάνουν και οι ίδιοι προσπάθεια. Αν κάνουμε οι ίδιοι προσπάθεια, θα μας βοηθήσει ο Θεός. Αν περιμένουμε με κάποιο μαγικό τρόπο…, δεν υπάρχουν μαγείες στην Εκκλησία. Δεν υπάρχουν μαγείες στην Εκκλησία. Ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας των ψυχών ημών Ιησούς Χριστός, όταν εμείς κάνουμε ένα βήμα, ο Χριστός κάνει δέκα. Κάνει δέκα να ‘ρθει να μας συναντήσει. Αλλά ποτέ μην πιστέψετε ότι αυτά θα ‘ρθουνε χωρίς εμείς να προσπαθούμε. Δεν μας δίδαξε το Ευαγγέλιο τέτοια πράγματα και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν : «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Δηλαδή μαζί με την θεά Αθηνά που παρακαλείς, πρέπει να κινήσεις και τα χέρια σου, να κάνεις κάτι. Ήρθανε στην Εκκλησία με υπερήφανη γνώμη και για αυτό ο Θεός δεν τους κοίταξε. Δεν τους κοίταξε με ευμένεια, έτσι ευπρόσδεκτα : «Καλώς ήλθατε παιδιά». Ή πήγανε στην Εκκλησία από περιέργεια ή πήγανε στην Εκκλησία για να τους δούνε οι άνθρωποι, με υπερηφάνεια ή πήγανε στην Εκκλησία γιατί τους αρέσει η μουσική, η ψαλμωδία ή πήγανε στην Εκκλησία γιατί έτσι τους αρέσει το περιβάλλον, αλλά δεν πήγανε στην Εκκλησία να πούνε : «Χριστέ μου, είμαι αμαρτωλός. Συγχώρεσε με». Στεκόμαστε σαν τον τελώνη και λέμε: «Ιλάσθητί μοι, Χριστέ μου, συγχώρεσε με Χριστέ μου, συγχώρεσε με Χριστέ μου, συγχώρεσε με Χριστέ μου». Άμα πήγα σαν τον φαρισαίο, ο Θεός θα αποδοκιμάσει. Πολλά μπορούμε να τους πούμε αλλά η καρδιά δεν ζεσταίνεται μόνο με ένα, αλλά με πολλά πράγματα και πιο πολύ να ταπεινώνεται. Μόλις μπω μες στην Εκκλησία η πρώτη σκέψη που θα κάνω : «Δεν είμαι άξιος να στέκομαι εδώ μέσα. Εδώ μέσα που είμαι, είναι να είναι Άγγελοι και οι Άγιοι, εγώ είμαι αμαρτωλός. Σε ευχαριστώ που με δέχεσαι. Σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι να προσκυνάω τις Άγιες Εικόνες, να ακούω τα θεία Σου λόγια», και θα δεις μετά αγαθοί λογισμοί που θα ‘ρθουνε, σαν ποτάμι μέσα μας. Θα κλείνω τα μάτια μου και θα αισθάνομαι τόσο εσωτερική ευφροσύνη που θα λέγω αυτό που είπε και ο Προφήτης : «Σταμάτα Κύριε τα κύματά Σου. Δεν τα αντέχω τα κύματα της Χάριτός Σου. Δεν τα αντέχω…(είναι φανερή η συγκίνηση στα μάτια του γέροντα). Πάω να φύγω…   

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=6LubWtu079s&t=1822s

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ: nipsis.blog