Οι δρόμοι που οδηγούν στην Άνω Ιερουσαλήμ κατά την διδασκαλία των Πατέρων είναι ΔΥΟ ή ο ένας ή ο άλλος.

Ο ένας δρόμος που σε φτιάχνει ουρανοδρόμο και βαδίζεις και γίνεσαι τρόπο τινά πύραυλος πνευματικός και φτάνεις πέρα από τα άστρα, μέσα στο άπειρο μέσα σε αυτό το σύμπαν το μυστηριώδης. Περνάς τον πρώτον ουρανόν, το δεύτερον ουρανόν τον τρίτον ουρανό και φτάνεις μέχρι τον θρόνο του Θεού, εις την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο δρόμος λοιπόν που σε φτιάχνει ουρανοδότη, πνευματικόν πύραυλον και φθάνεις μέχρι τον θρόνον του Θεού, ο δρόμος αγαπητοί μου, ο ένας δρόμος είναι, όπως οι δρόμοι έχουν επιγραφάς, και ο ένας δρόμος που οδηγεί στην Άνω Ιερουσαλήμ, τη Βασιλεία του Θεού, την ακατάληπτο και αιωνίαν, όπου Χοροί Αγγέλων και Αρχαγγέλων ψάλλουσι αιωνίως «Αλληλούια», ο ένας δρόμος λέγω που κατευθύνει στην Άνω Ιερουσαλήμ φέρει μία επιγραφή, είναι η «οδός της αθωότητος».

Ποιοι βαδίζουν το δρόμο αυτόν της αθωότητος;

Είναι τα μακάρια εκείνα πνεύματα. Είναι τα νήπια, τα αθώα νήπια όσα επρόλαβαν να βαπτιστούν εις τον όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Όλα τα νήπια αυτά που ευλαβείς γονείς επρόλαβαν και εβάπτισαν και μικρά- μικρά προτού ακόμα να ψελλίσουν, προτού να πουν τη λέξη μαμά, προτού να πουν τη λέξη πατέρας, προτού να κάνουν το σταυρό τους, αυτά μικρά Αγγελούδια εφτερούγησαν μέσα από τα σπίτια, αυτά εβάδισαν την οδό της αθωότητος, απηλλαγμένα προσωπικών αμαρτιών, πτερωτοί Άγγελοι ανέβησαν επάνω εις τους ουρανούς και κοντά εις του Αγγέλους και Αρχαγγέλους σχηματίζουν άλλον κύκλον, ουράνιον κύκλον, για να ψάλλουν αιωνίως το Δόξα εν υψίστοις. Η μία οδός είναι η «οδός της αθωότητος».

Αλλά εκτός της οδός αυτής, η οποία δεν είναι δι’ ημάς, υπάρχει μία άλλη οδός, είναι η «οδός της μετανοίας». Είναι δι΄ ημάς όλους. Οσοι έχουνε περάσει, όσοι διήλθαμε από το έκτο έτος, από το πέμπτο έτος, από τέταρτο έτος, διότι τώρα όπως κατήντησε η γενεά μας, διαφθαρμένη όπως το παπί για να μιλήσω Πλατωνικά, όπως το παπί μόλις γεννηθεί πέφτει αμέσως στο νερό, έτσι και το παιδί μόλις πέσει από την κοιλιά της μάνας του, σε ολίγο διάστημα πέφτει αμέσως μέσα στην αμαρτία και μες την διαφθορά. Όσοι λοιπόν περάσανε το τρίτο έτος της ηλικίας και έφθασαν και πέρασαν τα χρόνια, για αυτούς όλους δεν υπάρχει άλλη οδός, δεν είναι πλέον για αυτούς βατή η οδός της αθωότητος, μία είναι η οδός η οποία οδηγεί εις την άνω Ιερουσαλήμ. Και η οδός που οδηγεί στην Άνω Ιερουσαλήμ και πρέπει όλοι μας να βαδίσουμε και κλήρος και λαός και Επίσκοποι και Πατριάρχαι και Μοναχοί και πάνται. Και Άγιος Αντώνιος ακόμη να γίνεις, 80 χρόνια να ζήσεις στην έρημο, να τρως ψωμί, να τρως χόρτα άγρια και φοίνικας και ολίγον νερόν από τον Νείλον ποταμόν. Κι αν ακόμη φθάσεις στα ύψη του μεγάλου Αντωνίου που όταν επλησίασε το τέλος της ζωής του, όταν έγινε 105 χρονών και μαζεύτηκαν κοντά του οι μαθηταί, ξέρετε τί έλεγε; Σας παρακαλώ πολύ πλησιάζει ο ετάζον, πλησιάζει ο Κριτής μου, πλησιάζει η Μέλλουσα Κρίση και τί έλεγε; Παρακαλέσετε να δώσει ο Θεός μετάνοιαν εις τον αμαρτωλόν Αντώνιον. Αν λοιπόν ένας Αντώνιος που έζησε 80 έτη στην έρημο, Άγγελος επίγειος, παρακάλει τους μαθητάς του να δώσει μετάνοιαν, τί να ειπώ για τον εαυτό μου; Τί να ειπώ δια σας; Τι να ειπώ για τον κόσμον αυτόν της διαφθοράς; Μία είναι η οδός, δεν υπάρχει άλλης, στενή, ανάγκης, ανηφορική, προς τα άνω, προς την Άνω Ιερουσαλήμ, η  «οδός της μετανοίας». Εμπρός! Εμπρός πορεύεστε αδερφοί μου συναμαρτωλοί, εμπρός πορεύεστε την οδόν αυτή της μετανοίας.

Στην οδόν της μετανοίας αυτής, στην αρχή της οδού της μετανοίας στέκονται μεγάλα πνεύματα. Στέκεται ο Ιερεμίας ο Προφήτης, στέκεται ο Ησαΐας ο Μέγας αυτός Προφήτης, στέκονται οι Πατριάρχαι και οι άλλοι άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης. Προπαντός όμως στην αρχή της οδού αυτού στέκεται ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και φωνάζει «μετανοείτε»! Αλλά περισσότερον από τον Ησαΐα, περισσότερον από τον Ιερεμία, περισσότερον από τα μεγάλα πνεύματα της Παλαιάς Διαθήκης, περισσότερον από το άστρον της αυγής όπως είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, περισσότερον από όλους αυτούς με φωνή υγεία και τα Πανάχραντά Του χείλη, αν μου είπητε ποίαν ήτο η τελευταία λέξη του Θεανθρώπου, θα σας είπω «τετέλεσθαι». Αν μου είπητε ποίαν ήτο η πρώτην λέξης του Ιησού Χριστού; Πώς Αγίασε τα Πανάχραντά του χείλη όταν εξήλθε εις τον δημόσιον βίον; Η πρώτη λέξης που εξήλθε από τα χείλη του Θεανθρώπου, μία λέξης γεμάτη μυστήριον, μία λέξης που είναι το φάρμακο της πασχούσης ανθρωπότητος, μία λέξης που δεν βρίσκω άλλη εις πλάτος , εις μήκος, εις βάθος, μία λέξης η οποία είναι το μόνο φάρμακον δια του οποίου η ανθρωπότης μπορεί να ανορθωθεί, η μία λέξης είναι αυτή: «Μετανοείτε», είπε ο Κύριος!

Απόσπασμα από ομιλία του † Σεβασμιωτάτου Αὐγουστῖνου Καντιώτη ( 060-Εἰκών ἀμετανόητου ἀνθρώπου) https://logos.arnion.gr/index.php/proforikos/s-aygoustinos/omilies-1-100