Από το βίο του άγίου  Αντώνιου.

ΑΓΙΟΣ Αντώνιος έλεγε στους μαθητές του: Για νά μην πέφτουμε σε αμέλεια και αφήνουμε την άσκηση, καλό είναι νά μελετάμε πάντα τον αποστολικό λόγο: «Καθ’ ημέραν αποθνήσκω» (Α’ Κορ. 15:31).

 Γιατί αν έτσι ζούμε κι εμείς, με καθημερινή δηλαδή την αίσθηση τού θανάτου, δεν θ’ αμαρτήσουμε.

Αυτό πού λέω, σημαίνει τούτο: Κάθε πρωί πού ξυπνάμε, (νά πι­στεύουμε πώς δεν θα ζήσουμε μέχρι το βράδυ. Και όταν πέφτουμε για ύπνο,) νά πιστεύουμε πώς δεν θα σηκωθούμε. Γιατί είναι άγνω­στη, φυσικά, ή διάρκεια της ζωής μας και μετριέται καθημερινά α­πό τη θεία πρόνοια.

Αν λοιπόν είμαστε έτσι τοποθετημένοι εσωτερικά, ούτε θ’ αμαρτήσουμε ούτε καμιά κακή επιθυμία θα έχουμε ούτε θα οργιστούμε εναντίον κανενός ούτε θα μαζέψουμε θησαυρούς πάνω στη  γη.

‘Αλλά, περιμένοντας καθημερινά το θάνατο, θα γίνουμε φτωχοί, και σε όλους θα τα συγχωρούμε όλα. Μα ούτε και γυναίκα θα ποθή­σουμε ούτε κάποιας άλλης αισχρής ηδονής την απόλαυση θα κυ­νηγήσουμε, αλλά, σαν φευγαλέα πού είναι, θα τη σιχαθούμε, ζώ­ντας συνεχώς με την αγωνία (της φρικτής απολογίας μας) και έχοντας μπροστά στα μάτια μας την ήμέρα της κρίσεως τού Θεού και  του το γιατί ο μεγάλος φόβος και ή ταλαιπωρία των βασάνων δια­λύει τη γλυκύτητα της ηδονής και ανασταίνει την ψυχή όταν αρχί­σει νά πέφτει.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ  ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2001/ ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ