Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος

Φαίνεται πως αυτό που απαιτείται είναι τόσο μικρό πράγμα: συγχώρησε και θα συγχωρηθείς [από τον Θεό].

Όταν συγχωρείσαι, γίνεσαι δεκτός στο έλεος. Και όταν γίνεσαι δεκτός στο έλεος, γίνεσαι συμμέτοχος σε όλους τους θησαυρούς του ελέους: σωτηρία, Παράδεισο και αιώνια μακαριότητα.

Πόσο μέγιστη απόκτηση για τόσο μικρή θυσία, όπως η συγχώρηση! Μάλιστα, είναι μικρή θυσία. Για την φιλαυτία μας όμως δεν υπάρχει τίποτα τόσο δύσκολο, όσο να συγχωρήσεις. Ίσως συγχωρήσουμε κάποια ακούσια ενόχληση που μας έγινε ιδιωτικά, χωρίς να την γνωρίζει κανένας.

Αν όμως η προσβολή είναι κάπως πιο ευαίσθητη και γίνεται δημόσια, τότε δεν συγχωρούμε εύκολα. Υπάρχουν περιπτώσεις που, είτε το θέλεις είτε όχι, δεν μπορείς να διατυπώσεις την δυσαρέσκεια σου και παραμένεις σιωπηλός. Μόνο η γλώσσα σου όμως παραμένει σιωπηλή. Στο μεταξύ μιλάει η καρδιά σου και δημιουργεί πονηρά σχέδια.

Λίγο να πάρεις κάπως πιο σοβαρά την προσβολή και η κατάσταση θα γίνει αχαλίνωτη, δεν θα έχει περιορισμό. Ούτε ντροπή, ούτε φόβος, ούτε απώλεια ή οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Ο εγωισμός έχει φτάσει στα ύψη και κάνει τον άνθρωπο παράφρονα. Και όποιος παραδοθεί στην παραφροσύνη του, θα μιλήσει παρανοϊκά.

Οι άνθρωποι που υπόκεινται στην δύστυχη αυτή κατάσταση δεν είναι όπως οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Όσο πιο πολιτισμένος είναι κανείς, τόσο πιο ευαίσθητος γίνεται στις προσβολές, αλλά και πιο απρόθυμος να συγχωρήσει. Οι σχέσεις θα εξακολουθήσουν να είναι επιφανειακά ομαλές, εσωτερικά όμως θα υπάρχει διχόνοια.

Και όμως ο Κύριος μας ζητά να συγχωρήσουμε με όλη μας την καρδιά.

---

Οσίου Θεοφάνη του Εγκλείστου, «Ο σωστικός χώρος της Εκκλησίας», τόμος Β΄, σελ. 38-39, εκδόσεις Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2019